chórzyści i śpiewacy

Kamilka

"Musicae sacrae disciplina"

III. Właściwe miejsce i zadanie różnych rodzajów muzyki sakralnej

Skoro tak wielka jest godność i skuteczność muzyki sakralnej i śpiewu religijnego, należy wszystkie jego części tak starannie i pieczołowicie ułożyć i uporządkować, aby można było szczęśliwie osiągnąć zbawienne skutki. W pierwszym rzędzie swój wzniosły cel powinien osiągnąć ten śpiew i muzyka sakralna, które się ściśle łączą z liturgicznym kultem Kościoła. Ta zaś muzyka musi posiadać te cechy, co liturgia; w pierwszym rzędzie świętość i piękność formy, z których koniecznie wypływa inna cecha: powszechność. Ma być święta, czyli nie może zawierać nic światowego ani w swej treści ani w sposobie wykonania. Te świętość w wybitnym stopniu odznacza się śpiew gregoriański, używany w Kościele od tylu już wieków i stanowiący jakby jego dziedzictwo. Śpiew ten bowiem, dzięki ścisłemu związaniu melodii ze słowami świętego tekstu, nie tylko jest całkowicie do niego dostosowany, lecz zarazem uwydatnia jego sile i znaczenie oraz wnika pięknem tonów w dusze słuchaczy. Czyni zaś to środkami prostymi i łatwymi, ale natchnionymi najwyższą i tak świętą sztuka, że wzbudza w każdym szczery podziw, a dla znawców i twórców muzyki sakralnej jest prawie niewyczerpalnym źródłem nowych pomysłów muzycznych.

Wszyscy wiec, którym Chrystus Pan powierzył szafarstwo duchowymi skarbami Kościoła, maja obowiązek pilnie strzec tego drogocennego skarbu, jakim jest śpiew gregoriański i hojnie przekazywać go ludowi chrześcijańskiemu.

Dlatego wszystko, co mądrze postanowili i kazali zachować Nasi Poprzednicy: Św. Pius X, słusznie nazwany odnowicielem śpiewu gregoriańskiego i Pius XI i My również, mając na uwadze te piękne właściwości, jakie posiada śpiew gregoriański, życzymy sobie i nakazujemy zachować, by w świętych obrzędach liturgicznych ten śpiew był szeroko stosowany, z wszelka starannością rozwijany, oraz godnie i pobożnie wykonywany.